Je hebt vast gehoord over de 10.000 uur regel van Ericsson, Krampe en Tesch-Römer. In een notendop wordt er gesuggereerd dat als je ergens 10.000 uur oefening in stopt, je er als een volleerd expert uitkomt. Gewoon voldoende uren maken dus.

Iedereen heeft het erover en iedereen knikt instemmend zodra het wordt beweerd. De waarheid, echter, ligt iets gecompliceerder. Practice maakt je niet zo maar perfect. De kwaliteit van de training is namelijk vele malen belangrijker dan het aantal uur dat je in een activiteit stopt. 10 uur training voor Tiger Woods zal er geheel anders uitzien dan 10 uur training voor de gemiddelde clubspeler. Je hebt trainen en je hebt trainen. Zullen we even kijken naar de verschillen?

De clubspeler:

• Bereidt zich niet goed voor.

• Heeft geen ‘game-plan’. Gaat naar de baan toe en ziet eigenlijk wel hoe het gaat.

• Weet niet precies wat ze zouden moeten trainen.

• Slaat hoogstwaarschijnlijk veel ballen, met dezelfde club, naar hetzelfde doel.

• Laat zich uit het veld slaan bij een paar missers, of wordt zelfs geagiteerd.

• Heeft geen of weinig kennis van de balvluchten, of hoe ze heten. Laat staan hoe ze te slaan.

• Heeft geen of weinig kennis van het menselijk lichaam, de botstructuren, de spieren en de pezen die worden ingezet tijdens de swing.

• Is mentaal ongetraind.

• Speelt altijd een wedstrijd met zichzelf. Elke bal moet perfect zijn, elke ronde een nieuw persoonlijk record en de behaalde resultaten reflecteren exáct hoe zij over zichzelf denken. Bij een goede bal voelen zij zich heer en meester over de golfbaan. Bij een slechte bal het tegenovergestelde.

• Heeft geen of weinig kennis over de sterke en zwakke punten in hun spel. Wanneer dit wel het geval lijkt, blijkt de realiteit na het afnemen van testjes toch iets anders te liggen.

• Zie je het voor je…?

De Tourspeler:

• Bereid zich de dag van tevoren al voor.

• Heeft een extreem gedetailleerd game-plan.

• Ze weten exact wát ze gaan trainen, op wélke manier en waaróm.

• Slaat veel ballen, maar minder dan je zou verwachten en doen dit op een manier die realistisch is.

• Weet dat slechte ballen onderdeel zijn van het leven. Ze accepteren een misser. Sterker nog, ze gebruiken de misser om beter te worden.

• Weet exact hoe bepaalde balvluchten gespeeld moeten worden en wisselen dit veelvuldig af. Een rechte bal op doel is slechts 1 van de 9 mogelijke balvluchten.

• Heeft heel veel kennis over het eigen lichaam, hoe deze reageert op verschillende omstandigheden en heeft controle hierover.

• Is mentaal (zeer) sterk getraind.

• Weet exact het verschil tussen techniek-, spel- en prestatietraining en traint, alle drie, in een bepaalde hoeveelheid.

• Weet exact op welke punten hij voor- en achterloopt vergeleken met zijn collega’s.

• Zie je het voor je…?

Fundamenteel vereist de ‘theorie van deliberate practice’ (true practice) dat een zelfreflecterende feedbacklus wordt opgenomen in jouw training. Om maximaal efficiënt te trainen, is tijd voor deze zelfreflectie en de onmiddelijke feedback essentieel om de speler in staat te stellen verbeteringen aan te brengen voordat de speler aan de volgende taak begint. Het hoogste niveau wordt dus bereikt door het maken van vele herhalingen die zowel bewust als zeer gericht zijn, deze waar nodig te verbeteren en waarbij elke cyclus één of meer aspecten van de gewenste vaardigheid benadrukt. Met voldoende tijdsinvestering en toewijding aan deze principes, kan de speler expertise ontwikkelen in het gewenste gebied.

Oh, is dat alles? Nou dan doen we dat toch even?

Ha! Dat dacht je. Mensen zijn gewoontedieren. Je weet zelf heel goed hoe moeilijk het is om ogenschijnlijk kleine veranderingen door te voeren in je leven. Zelfs als je weet dat die veranderingen goed zijn voor je.

We hebben dus meer nodig dan een stukje groene tekst die ons aanspoort de manier van trainen aan te passen om zo snel mogelijk controle te krijgen over dat kleine ***balletje. Onze omgeving!

We zullen onze (trainings)omgeving zo in moeten richten dat vrijwel alles wat we doen erop gericht is zo effectief en efficiënt mogelijk onze trainingsdoelen te halen. Deze heb je nu namelijk ook, trainingsdoelen. Gelukkig zijn er heel veel driving ranges die goed zijn ingericht, goede kwaliteit ballen, mooie matten om vanaf te slaan en misschien, als je op een vooruitstrevende club zit, waar muziek je inspireert het beste uit jezelf te halen. Het wordt je op deze faciliteiten zo makkelijk mogelijk gemaakt. Helaas gaat het dáár fout.

Verandering is niet makkelijk. Het is moeilijk. Sterker nog, als je optimaal aan het trainen bent, zal je echt niet met een glimlach op je gezicht balletjes lopen weg te slaan. Je moet keihard aan het werk. Na elke bal beoordeel je jouw resultaat, vergelijk je deze met je referentiepunt, analyseer je waar een eventueel verschil in doel en realiteit vandaan komt, hoe je dit het beste oplost, doe je de vereiste oefeningen en drills en, pas daarná, sla je de volgende bal. Hierna begint de cyclus opnieuw. En opnieuw. Totdat je mandje met ballen op is. Dat mandje ballen sla je echt niet in 10 minuten weg.

Deliberate practice is niet leuk. Maar wie vindt studeren leuk? Het enige dat telt is het resultaat dat je ermee verdient. Daar doen we het voor. De rest is gewoon de manier om het resultaat te krijgen. En niet pas over 30 jaar, maar zo snel mogelijk!