Het concept van succes
In mijn eerste seizoen op de Links Valley kreeg ik een speler op les. Hij zal een jaar of 60 zijn geweest toen. Geweldig leven gehad, speelde nu al bijna 25 jaar golf en leek vast te zitten op zijn handicap van 34 terwijl hij eerder veel beter had gespeeld. Zoals ik al een aantal jaren doe om mijn spelers beter te leren kennen, liepen we eerst een aantal holes in de baan om zijn huidige spel in kaart te kunnen brengen. Nadat hij hierna op de range een aantal ballen achter elkaar topte, vroeg ik hem hoe de beste spelers in de wereld de bal omhoog kregen. Hij keek mij een beetje vreemd aan. Wat een domme vraag, dat weet toch iedereen? Ik voelde al dat hij mij na die vraag niet al te serieus meer nam. Gelukkig ervaar ik dat vrijwel dagelijks, dus ik vroeg het nog een keer.
“Hoe krijgen de huidige nummers 1 van de wereld Jon Rahm & Nelly Korda de bal in de lucht?”
Mijn speler zou het wel even voordoen voor die domme golfcoach met zijn stomme vragen. Terwijl hij mij uitlegde dat je de bal omhoog moet krijgen, zette hij zijn downswing in en trok hij zijn armen in en kwam met een opgaande beweging bij de bal uit. Ik zag zijn grote ogen toen hij mij aankeek. “Heb je nog meer vragen?”
In een opwelling van recalcitrant en licht uitdagend gedrag (volgens mijn vrouw Samantha dan) vroeg ik mijn speler eens te kijken naar mijn swing. Ik legde 5 ballen neer op het gras achter de driving range en kalkte met stoepkrijt een rechte lijn achter de ballen en sloeg ze weg. Alle 5 de ballen vlogen de lucht in en de divot was te zien ná de lijn (links van de lijn voor RH spelers)
Nog steeds op een uitdagende toon (best pittig met al die ‘persoonlijkheden’ op de golfbaan) vroeg ik mijn speler: “welke ballen vlogen hoger, die van jou of die van mij?”
Hij keek mij opnieuw aan met grote ogen, alleen nu met een vlaagje verstandsverbijstering over hoe ik die ballen de lucht in had gekregen, terwijl ik de grond raakte ná het raken van de bal. Iets later die dag (schijnbaar reserveert iedereen zijn of haar lessen nét voordat ze een wedstrijd moeten spelen…) speelde hij voor het eerst in lange tijd zijn handicap.
Het hebben van de juiste concepten is het fundament van een sterk golfspel.
Klinkt misschien vreemd, maar het achterhalen van de concepten in het hoofd van mijn spelers is één van de eerste dingen die ik naar boven probeer te laten borrelen. Het stellen van vragen, heel veel vragen, is de manier om hier achter te komen. Hoogstwaarschijnlijk niet hetgeen jij gewend bent. Jij hebt een probleem, je leraar vertelt je wat je fout doet, geeft je een paar oefeningen mee en hotsee. Next!
Nee, het spijt mij. Op die manier ben ik lang geleden gestopt te werken. Wil jij, volledig afhankelijk van je leraar, door het (golf)leven gaan? Prima natuurlijk, maar niet bij mij.
Een ander concept dat op de één of andere manier in het hoofd zit van veel spelers is het concept van succes. Stiekem weet je het wel, maar ‘falen’ is een wezenlijk en cruciaal onderdeel van succes. Sterker nog, met name de manier waarop je met ‘falen’ omgaat is een kritieke factor.
Feit! Golf is een spel van ups & downs. Er is geen enkele speler in de wereld die nooit heeft gefaald of geen downs heeft gekend. Niemand(!) Op de eerste hole verpest jij je afslag, terwijl je afslag op de tweede hole werkelijk geweldig is en jij je tweede slag over de green heen topt. Zelfs de allerbeste spelers in de wereld hebben vaak een verschil van 6 of 8 slagen tussen hun beste en slechtste ronde die week. En dat zijn de spelers die het toernooi winnen!!!
Met andere woorden, je kan simpelweg geen succes hebben zonder te falen. Het is net als het muntje waarmee jij jouw bal markeert op de green. Kop & munt. Twee zijden van hetzelfde muntje. Als ik dan een nieuwe speler hoor zeggen dat hij of zij gewoon ‘consistent’ wil leren spelen, begin ik van binnen al te lachen. Puur omdat huilen geen optie is. Wat zo’n opmerking laat zien, is dat er geen enkel begrip bestaat over de essentie van het spel. Afgelopen seizoen was Dustin Johnson de nummer 1 van de wereld. Zijn beste score? 63. Zijn slechtste? 78(!!!). 15 slagen verschil. En dat van de nummer 1(!) van de wereld.
Hoe je omgaat met deze ups & downs (wat dus absoluut, 100% geldt voor elke speler die je ooit bent tegengekomen en zal tegenkomen in de (golf)wereld) is wat je niet alleen kan trainen, maar wat uiteindelijk het verschil zal maken.
Wat is dan dat verschil zal jij je afvragen? Kijk eens mee in de wondere wereld van je eigen hoofd…(en die van anderen)
Situatie: 4 keer een 3 put over 9 holes.
Ongetrainde speler: “Ik ben een slechte putter. Het is mijn dag niet. Waar is de bar?
Getrainde speler: “ Werk de eerstvolgende keer aan mijn ‘lag’putts. Spendeer eens 15 minuten meer op de oefengreen dan op de driving range of aan de bar.”
Situatie: 4 keer niet je handicap gehaald.
Ongetrainde speler: “Ik verdien deze handicap niet. Hoe heb ik het überhaupt ooit gehaald. Wat een ongelooflijke prutser ben ik toch”
Getrainde speler: “Wat deed ik goed en in welke onderwerpen kan ik nog groeien? Ik ga bijhouden hoe ik het werkelijk doe vergeleken met andere (betere) spelers.”
Situatie: Een slecht seizoen.
Ongetrainde speler: “Al dit trainen en spelen is voor niets geweest. De lessen zijn te duur. De coach is een eikel. Ik ga het werkelijk nooit leren.
Getrainde speler: “Moeilijkheden en uitdagingen zijn de bodem van groei. Zelfs Jon Rahm heeft seizoenen waarin hij niet geweldig speelt. Wat kan ik leren van dit seizoen om het volgende beter te maken?
Wat maakt de driving range zo anders dan spelen op de baan? Werkelijk? Heb je hier nooit over nagedacht? Het antwoord is simpeler dan je denkt. Op de driving range maakt het je niet uit. Je geeft de bal geen enkele emotionele waarde mee. Je bent immers aan het inspelen, oefenen of opwarmen. Wat maakt het uit hoe die bal vliegt. Zo meteen, op de eerste hole. Dáár gaat het om. En exact HIER ligt het verschil. Juist omdat je ineens, vanuit het niets, enorm veel waarde hecht aan jouw resultaat, gaat het je een stuk slechter af en lukt het je niet om terug in het spel te komen na een slechte bal of hole.
Jij kijkt golf op tv. Jij weet hoe het gaat. Die spelers maken ook dubbele bogeys. Waarom maken ze daarna een birdie en maak jij nóg een dubbele bogey? Zij weten hoe het spel werkt en hechten nul waarde aan één slag, één hole of één ronde. De oplossing is derhalve het meest simpele en doch lastigste advies om toe te passen. STOP CARING. Stop met waarde te geven aan jouw resultaten. Stop met jouw emoties de achtbaan van jouw spel te volgen. Ik hoor je denken. Lekker makkelijk om als golfcoach te roepen. Nou, nee. Niet bepaald. Dit is helemaal niet makkelijk om te roepen. En één van de redenen is dat praktisch niemand wil toegeven dat zij aan hun mentale vaardigheden moeten werken. Schijnbaar ben je dan een watje ofzo. Weet je waarom nog meer niet? Ik ervaar exact hetzelfde namelijk iedere dag. Niet alleen bij jou als mijn speler, maar ook bij mijzelf.
Tijdens mijn opleiding 16 jaar geleden stroomde ik in als jongste pro ooit en met één van de laagste handicaps. Ik zou mijn klasgenoten wel even laten zien hoe je moest golfen. Nou, niet dus. Je kan mijn resultaten terug zien in de historie van de PGA Holland. Elke week opnieuw moest ik van mijn klasgenoten horen dat ik met mijn swing toch wel een rondje onder de 75 kon maken? Dat bleek dus niet zo. Het duurde maar liefst tot september (9 maanden na de start van mijn opleiding) dat ik eindelijk liet zien waartoe ik in staat was.
Waarom toen ineens? Ik speelde op mijn eigen thuisbaan, de Twentsche Golfclub waar ik stage liep. De mensen daar die meekeken wisten hoe ik kon spelen. Mijn flightgenoten kende ik niet eens. Immers, ik was net 9 maanden professional. Mijn resultaat kon mij geen ene moer schelen, voor het eerst tijdens die opleiding. En juist op dat moment, toen ik geen enkele waarde meer hechtte aan mijn eigen spel, speelde ik als nooit tevoren. In de pro-am werd ik samen met mijn flight gedeeld 10e. Na de eerste speelronde liep ik level par 72 en was ik gedeeld 16e en na de 2e wedstrijddag had ik al mijn benodigde kaarten voor de opleiding binnen. Dit was toen nog nooit eerder vertoond. In 3 dagen tijd alle wedstrijdkaarten lopen die benodigd waren voor het afronden van de opleiding 15 maanden later. Denk dus niet dat ik niet weet hoe moeilijk het spelletje is, of hoe lastig ‘presteren onder druk’ kan zijn. Feit is dat wij onszelf die druk opleggen en wij dus ook de enigen zijn die hierin verandering kunnen brengen.
Een volgend concept om tot jou te nemen is dat uitdagingen en slechte rondes het ‘weer’ zijn van jouw spel. Het gaat niet om het dagelijkse weer. Iedereen weet dat dit lastig te voorspellen is. Er zijn zoveel verschillende factoren die meespelen. Van een onbekende hoeveelheid hiervan ben jij je niet eens bewust. Het gaat om het klimaat. Wat doet het ‘weer’ op de lange termijn? Zijn er patronen te herkennen? Patronen die jou slagen kosten? Wat ga jij hieraan doen? Belangrijk hierbij is het woordje ‘jij’. Iedereen praat altijd over leiderschap, verantwoordelijkheid en eigenaarschap. Superleuke woorden om mee te strooien, maar wat wordt er daadwerkelijk mee gedaan? Geef jij een ander de schuld? Het weer? Je medespeler? De wedstrijdcommissie, greenkeeper, golfcoach?
Dat is prima gedrag voor prutsers. Voor mensen die hun hele leven afhankelijk zullen blijven van anderen en hen de controle geven over hun eigen leven. Geen moment komt de gedachte bij hen naar boven dat zij, heel misschien, zélf de controle hebben over hun leven. Alles ligt aan een ander. Zij spelen geen enkele rol in hun golfspel, ze hakken slechts naar het balletje in de hoop dat het goedkomt. Gaat het fout? Dat ligt niet aan hen natuurlijk.
*krekels
Komt het binnen? Goed zo!
Gelukkig ben jij als lezer van dit stukje heel anders. Jij neemt wel verantwoordelijkheid voor jouw golfspel. Jij weet hoe je het moet aanpakken en als je dit niet weet, trek je aan de bel bij de mensen die het wel weten. Dát is verantwoordelijkheid. Eigenaarschap. Jij gaat er wel komen op deze manier. Succes heb jij niet nodig. Dat kom jij hoogstpersoonlijk zelf halen. Jij weet immers ook…